ผมไม่ได้มีโอกาสได้เที่ยวมากมายและไม่ใช่นักท่องเที่ยว แต่สถานที่แรกที่ไปแล้วรู้สึกว่ามันคือการเดินทางจริงๆ มันคืออีกโลกหนึ่ง ก็คือ"ภูกระดึง" ที่ที่เคยได้ยินชื่อมานาน ที่ที่ได้ยินข่าวว่าจะสร้างกระเช้าขึ้นไปยอดภูเพื่อเปิดโอกาสให้คนได้พบเห็นความสวยงาม แต่ก็ไม่เคยได้รู้สึกอะไรต่อจากนั้น
จนกระทั่งมีรุ่นน้องได้ชวนผมขึ้นไป เริ่มต้นด้วยความสนุกสนานครับ อากาศกำลังเย็นสบายหนาวพอเป็นพิธี น้องแนะนำให้จ้างลูกหาบแบกกระเป๋าขึ้นเพราะระยะทางมันไกล ผมนึกไม่ออกว่าไกลแค่ไหน
ก็เลยทำตามครับ แล้วเริ่มต้นเดินทาง ผมสังเกตเห็นว่ามีคนทุกเพศ ทุกวัย สังเกตจากของใช้ก็มีทั้งรวยและไม่รวยปะปนกันไป แต่จุดหมายคือที่เดียวกัน "ยอดภู"
ซำแฮก เป็นซำแรกครับที่ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่า "หอบแฮก" ดูจากแผนที่แล้วกันครับว่าไกลแค่ไหน
มันเพิ่งเริ่มต้นครับ คณะผมไม่มีแผนที่ มีแต่รุ่นน้องที่เคยมาแล้วเป็นคนนำไปครับก็เลยไม่รู้ว่า มันอีกเท่าไรรู้อย่างเดียวครับ คือ มันไกลมากแล้ว ต่อจากนั้นเราก็ไม่ได้สนใจอะไรครับ เดิน กับเดินครับ
ลูกหาบ เป็นกลุ่มคนกลุ่มแรกที่ผมประทับใจครับ แค่ผมเดินอย่างยังแย่เลยครับ แต่พวกเขา ทั้งเด็ก หนุ่มสาว และคนแก่ เขาไม่ย่อท้อกับความเหน็ดเหนื่อยและนำหนักที่แบกกันเลย เพื่อแลกกับเงินซึ่ง 1 ปี จะมีแค่ช่วงเดียว แต่ก็มีบางคนอุตสาห์หอบเหล้าเบียร์ขึ้นไป ได้ใจจริงๆ ลูกหาบหาบทุกอย่างครับ ทุกอย่างจริงๆ และสิ่งที่ไม่น่าหาบเลยคือ น้ำแข็งครับ เอาไปสำหรับแช่อาหารบ้าง ขายบ้าง ไม่รู้ว่าถ้าเราขึ้นไม่ไหวเขาจะหาบเราขึ้นหรือเปล่า แต่ผมไม่เอาด้วยหรอกครับ
ในที่สุดก็มาถึงหลังแป ครับ พวกเราถอนหายใจแล้ว ก็วิ่งถ่ายรูปพร้อมหาที่พัก น้องที่นำทางบอกว่า ยังไม่ถึงค่ะ เดินอีกประมาณ 3 กม. ไม่สนุกเลยครับเดินขึ้นเขา 5 กม. แล้วยังต้องไปอีก 3 กม.
เราเดินมากางเต้นที่ศูนย์บริการวังกวาง โดยรอกระเป๋าที่ลูกหาบ หาบให้เราอยู่นาน จนพื้นที่กางเต้นเริ่มหมด ในที่สุดนักท่องเที่ยวทั้งหลายก็หาตำแหน่งที่ดีที่สุดของตนเอง โดยสันติ รอบข้งมีแต่เสียงหัวเราะ และอาการบ่น ถึงความเหนื่อย แต่ภูกระดึงก็สอนเราอยู่ดี
เรานอนพักที่นี่ อากาศหนาวเย็นปนน้ำค้าง ผมเอาเสื้อกันหนาวไป 3 ตัว ครับ ใส่ครบอึดอัดมาก
พื้นเปียกๆแฉะๆ ไม่สบายเลยครับ เสียงเต็นท์ข้างๆ เล่นพิณท้าความหนาวกับเหล้า 40 สินค้าราคาคูณสองครับ แต่เห็นการขนย้ายแล้วต้องบอกว่าเกินคุ้มครับ
Chaw วันนี้ต้องไปดูดวงอาทิตย์ที่เห็นอยู่ทุกวัน แต่วันนี้ต้องตื่น ตี 5 เพื่อรอดู "แสงแรก"
รออยู่นานครับ พอมาก็มาแป๊บเดียว
หลังจากนั้นเราก็เดินไปดูสถานที่่สำคัญครับ "ผาหล่มสัก" และขากลับก็เดินดูจุดต่างๆ ตกลงวันนี้ใช้เวลาทั้งวันครับ
ตอนอยู่บนภูบอกกับตัวเองเลยครับว่าจะไม่มาอีก แต่หลังจากกลับลงมา คิดถึงแต่ภูครับ
มันลำบาก มันเหนื่อย แต่สนุกครับ ขากลับผมเดินสวนกลับคนที่กำลังขึ้น ในใจคิดว่า "เดี๋ยวก็รู้"
บางคนแก่แล้วครับยังมาเลย บางคนอุ้มลูกขึ้นภู มันเป็นภาพที่น่ารักมาก
สุดท้ายผมมานึกถึง "เสน่ห์ของภูกระดึงไม่ได้อยู่ที่สนสามใบ ไม่ได้อยู่ที่ความหนาว ไม่ได้อยู่ที่ผาหล่มสัก แต่เสน่ห์ของภูกระดึง มันอยู่ที่ประสบการณ์ระว่างการเดินทางมากกว่า" ใครที่ยังไม่เคยไปลองไปดูครับ ส่วนคนที่เคยไปแล้วผมหวังว่า คุณคงโดนเสน่ห์ ของภูกระดึงเข้าอย่างจังเหมือนกัน
เรารัก"ภูกระดึง"
